आईने मोजलेच नाही...

आयुष्याच्या तव्यावरती 
संसाराची पोळी
भाजता भाजता 
हाताला किती बसले चटके
आईने मोजलेच नाही...

नवर्‍यासह लेकराबाळांचे 
करता करता
मोठ्यांचा मान राखता राखता
कितीदा वाकले गेले ,          
आईने  मोजलेच नाही...

जरा चुकले की 
घरच्यांची, बाहेरच्यांची
किती बोलणी खाल्ली,
काळजाला किती घरं पडली ,   आईने  मोजलेच नाही...

याच्यासाठी त्याच्यासाठी
आणखीही कुणासाठी
जगता जगता ,
स्वतःसाठी अशी 
किती जगले ,आईने
मोजलेच नाही...

पाखरे गेली फारच दूर 
डोळा आहे श्रावणपूर
पैशाचा हा नुसता धूर
निसटून गेले कोणते सूर,
आईने मोजलेच नाही..