मला जाऊ द्या ना वारी,

 घरातली बाई जेव्हा वारीला जायचा विचार घरात बोलून दाखवते ....खूपच छान ...नक्की वाचा ...!!!

*वारी*

मी नुसतं घरात म्हटलं.. 

मी पंढरीच्या वारीला जाणार.. 

पांडुरंगा सोबत 

चार गुजगोष्टी करणार.. 

दुःखाचं वाळवंट माझं

इंद्रायणीत भिजवणार.. 

सुखाच्या रिंगणात 

भान हरपून फिरणार.. 

तर केवढा कांगावा

घरातल्या विठोबाने केला ..

कंबरेवर हात घेत... 

मुलांचं काय..? 

माझा डबा कोण देणार..? 

आईशी बोललीस..? 

काही जबाबदारीची जाणीव..? 

नुसता माझ्या नावाने 

मुक्त घोष केला... 

मी नुसतं घरात म्हटलं.. 

मी पंढरीच्या वारीला जाणार.. 

सासूबाईंनी तर पार 

'आवडी' च मौनचं घेतलं..

टाळ चिपळ्यांच्या आवाजानं

अवघं स्वयंपाकघर दुमदुमलेलं.. 

का तर मी नुसतं घरात म्हटलं.. 

मी पंढरीच्या वारीला जाणार.. 

छोटी मुक्ताई 

वाट अडवून उभी राहिली.. 

मोठ्या जनीने 

व्याकुळ नजर दिली.. 

'आई' च्या टाहोचा 

एकच गजर झाला.. 

कारण मी नुसतं घरात म्हटलं.. 

मी पंढरीच्या वारीला जाणार.. 

दारात तुळस थरथरली 

अगं पाणी कोण घालणार... 

कपडे वाळत घालताना 

मन कोण मोकळं करणार.. 

रांगोळी घालताना 

नवी गणितं कोण मांडणार.. 

हो तिने ही ऐकलं होतं.. 

मी नुसतं घरात म्हटलं .. 

मी पंढरीच्या वारीला जाणार.. 

ती दारातूनच म्हणाली

तु थांब इथचं.. नको करू वारी.. 

हिच तुझी पंढरी.. 

भरला संसार घरी, 

पांडुरंगा हृदयी.. 

जन्मोजन्मी सलगी माझी.. 

कळवीन सारी त्याला,

सुख दुःख तुझी.. 

विठू राया उभ्या

जगाची माऊली 

तुझ्या रुपानं त्याची

घरी वावरते सावली... 

तू नुसतं आज म्हणालीस .. 

तू पंढरीच्या वारीला जाणार.. 

अगं माऊली विना हा 

गाभारा मात्र रिता होणार .. 

*(प्राची निलेश मुळीक, दहिसर, मुंबई यांची आहे ही कविता)*