तळाशी जाताजाता,
आधी अंगावर लादलेली कौतुकाची निर्माल्य उतरवून ठेवायची..
मग अपेक्षांचा अबीरबुक्का तरंगू द्यायचा पाण्यावर,
अलंकारांचं ओझं हलकं करायचं,
कालांतराने
स्वतःला गोंडस बनवणारे रंगाचे थर विरघळू द्यायचे ..
इतरांनी आपल्यावर चढवलेले श्रद्धेच्या पताका,
दैवत्वाची झालर ,
सोडून द्यायची,
आणि त्याच मातीचा भाग व्हायचं
जिथून आपण आलो होतो.
पुन्हा एकदा तितकंच गोंडस रूप घेऊन येण्या साठी .
बाप्पा जाताजाता सुद्धा बरंच काही शिकवून जातो .
बरंच काही शिकवून जातो.
No comments:
Post a Comment